Groot is de feestvreugde bij DS'79 na de zege van 1-0 bij Telstar. Doelman Jaap Bloem (midden) spuit de champagne door de kleedkamer, nadat zijn ploeg kampioen is geworden van de eerste divisie.

DS'79 EEN EVENWICHTIG KAMPIOEN
Met de hakken over de sloot en allerminst model staand voor de onverstoorbare successenreeks van dit seizoen, nam DS'79 zaterdagavond het allerlaatste obstakel op weg naar de eredivisie. Een fraai doelpunt van Anne Evers maakte tegen Telstar al voor rust een einde aan de onzekerheid, die na de knullige deling (2-2) tegen FC Volendam bijna onvermijdelijk het Dordtse kamp was binnen geslopen. Eén punt was al voldoende om de deur naar de eredivisie wagenwijd open te zetten, het kampioenschap vergrootte later op de avond de algehele vreugde alleen nog maar met een rondrit door Dordrecht en een 'knallende' feestavond in Het Koetshuis. Inderdaad had DS'79 aan de oevers van het Noordzeekanaal meer te duchten van de eigen nervositeit dan van Telstar, de nummer voorlaatst in de eerste divisie, dat via dit duel nog wel zo'n 5.000 gulden overhield aan éénmalige shirtreclame (Bonair).
„Je wordt niet in één wedstrijd kampioen", wist Hans Dorjee terecht. „Wij hadden dit seizoen nog helemaal niets.Ik denk, dat DS'79 de eerste club is van de laatste jaren, die kampioen is geworden zonder een periodetitel. Met negen, tien, tien en twaalf punten per periode zijn we er toch gekomen. Dat tekent het evenwichtige geheel van deze ploeg. Op een gegeven moment stonden we zelfs zes punten achter op Volendam", aldus de oefenmeester, die na de promotie van vorig jaar met Excelsior zijn tweede echte succes binnenhaalde.
In vier jaar tijd, waarin DS'79 twee seizoenen terug via de nacompetitie tevergeefs solliciteerde naar de eredivisie, bereikte het 'troetelkind' van wijlen Nico de Vries dan toch het beoogde doel. „Na 27 jaar betaald voetbal zijn de mensen in Dordrecht een beetje uitgekeken op de eerste divisie", meende secretaris Gerard Bouwer. Dat de kroon uiteindelijk in een matige vertoning op het werk werd geplaatst, ging zelfs niet eens met een klein wrang bijsmaakje gepaard. Zo ook het gegeven, dat de voorhoede Edwin Gorter, Peter Matena, Hakim Braham nauwelijks in beeld kwam en dat de meeste dreigende acties voor rust afkomstig waren van de vleugelverdedigers Ad van der Linden (rechts) en Jacques den Bakker.

Gerrie Mühren op de schouders van dolgelukkige supporters

Kansen
De kansen die daaruit ontstonden (Evers, Braham, Gorter), bleven evenwel zonder rendement. Wel raak was het toen de penetrerende Evers op het juiste moment werd aangespeeld door Gorter, zich beheerst ontdeed van Telstar-doelman Jan Nederburgh en simpel scoorde. Dat de weifelende Dordtse verdediging, waar de vlak voor tijd voor Cees Spaan ingeruilde Gerrie Mühren (Dorjee: „Hij is al twee weken geblesseerd") en Niels Overweg (Dorjee: „Hij heeft in de rust nog een spuit gekregen") toch moesten spelen, niet afdoende werd getest, was tekenend voor de zwakte van Telstar.
Na de hervatting wed het duel iets levendiger, met opnieuw de beste mogelijkheden voor DS'79 (de hopeloos falende Matena tot tweemaal toe en de voor Gorter ingevallen Rob van Hemert). Telstar's buikige spelmaker Ton Kamphues had het dus al goed gezien, door Hans Dorjee nog voor afloop langs de zijlijn vast te feliciteren met het kampioenschap.