SPECTACULAIR GEVECHT IN ZUIDERPARK Zelfs de nastoot - het gebruikelijke trainerspraatje - ontsteeg zaterdag bij ADO Den Haag - Dordrecht'90 (2-2) de middelmaat. Beide trainers, Rob Meppelink en Robert Verbeek, claimde immers verbaal de overwinning. En voor beide meningen van de zich rijk rekenende oefenmeesters viel wel wat te zeggen. Hun betoog was doorspekt met het woordje 'als', maar als is zeker in de voetbalsport een lege huls. Meppelink liet het vaak gebezigde woord vallen in verband met het missen van drie knotsen van kansen na de doelwisseling. " Als we die benut hadden, waren de drie punten voor ons geweest", memoreerde Meppelink de mogelijkheden voor René Lievaart, Dennis Iliohan(paal) en Raymond Atteveld. " En als de scheidsrechter ons in het begin van de wedstrijd een strafschop had gegeven zou het 2-0 voor ons geworden zijn", verwees hij op naar al dan niet onreglementaire ingreep van Romeo van Aerde tegen René Lievaart. "Schande", bitste de Haagse keuzeheer, die vergat dat Lievaart niet lang na het door hem gewraakte moment een 'pingel' - Glenn Summerville bejegende Remco de Graaf onheus - door de overigens onrustig keepende Johan van der Werff gestopt zag. Robert Verbeek gooide het woord 'als' op tafel met betrekking tot de vroege kans van Rui Monteiro. Na nog geen 15 seconden spelen doemde de snelle Monteiro immers al voor invaller-doelman Patrick de Groot op. Het eindstation van zijn inzet bleek echter niet het lonkende Haagse garen, doch het lichaam van de Haagse sluitpost. " Als Marco Boogers hem krijgt gaat zo'n bal er in, want die heeft ervaring in zo'n situatie", oordeelde Verbeek. In de tweede helft logenstrafte de Dordtse topscorer echter de woorden van zijn trainer. Boogers, die een door Romeo Wouden ingeschoten bal via doelman De Groot voor zijn voeten kreeg, jaste toen niet in riante positie zijn derde doelpunt van de avond binnen. Een derde goal, waarmee Dordrecht'90 de gehavende Haagse ploeg een geweldige mentale knal zou hebben verkocht. En in de optiek van Verbeek zou zijn elftal dan gewonnen hebben. Dat Nico Jalink, die in vergelijken met een week eerder tegen FC Groningen geen beste partij speelde, in de daaropvolgende rebound het speeltuig slecht luttele centimeter naast het doel schoot nam Verbeek niet in zijn nababbel mee. Wel de wijze waarop Dordrecht'90 in het bijkans ondergelopen Zuiderpark de twee Haagse treffer te incasseren kreeg. Bij de eerste, in de vierde minuut, tikte linksachter Jermaine Sandvliet de bal naar binnen, waarna het speeltuig via Dennis Iliohan en een omweggetje bij de vanaf een meter of twintig daverend uithalende Marco de Graaf belandde. Het tweede Haagse wapenfeit, in de 76e minuut, bracht veel meer Dordtse pijn en ergernis te weeg. Romeo Wouden, wiens optreden Dordrecht'90 absoluut nog geen meerwaarde heeft opgeleverd, produceerde links aan de zijkant zonder te kijken een door Ricardo van der Heijden opgepikte terugspeelbal, die door de invaller in de gelijkmaker werd omgezet. In het Dordtse kamp viel daarom nogmaals het woordje als. "Als hij de bal gewoon naar voren schiet, is er niets aan de hand", baalde Verbeek. "Het is niet te geloven. Romeo heeft zeven jaar eredivisie-ervaring", nam de ex-Spartaan de niet in de wedstrijd zittende Wouden, die ook in de kleedkamer het nodige te horen kreeg, deze fout hoogst kwalijk. Alle tirades, want Meppelink hekelde het optreden van René Lievaart, ten spijt gaat ook de botsing van voorbije zaterdag tussen de Haagse en Dordtse ploeg weer als uiterst spectaculair de geschiedenis in. Het optreden van beide teams stelde voetbaltechnisch weliswaar niet zoveel voor, maar de acteurs, en zeker de Haagse, gooiden er hun hele ziel en zaligheid in. Ze troffen daarbij in Ben Haverkort een arbiter, die zelf op niveau gevoetbald heeft. De oud-speler van SC Cambuur en Veendam leidde het lastig te arbitreren voetbalgevecht zeker niet vlekkeloos, maar voelde de sfeer binnen de lijn uitstekend aan. Bij een pietluttige scheidsrechter zou het waarschijnlijk gele kaarten hebben geregend. Raymond Atteveld, Marco Boogers en Nico Jalink konden mopperen wat ze wilden, maar de onverstoorbare Haverkort, die de babbelaars zo nu en dan verbaal flink lik op stuk gaf, bleef de baas. Waarbij de voetballers, die altijd mokken dat voetbal emotie is en het vreemd vinden dat ze nooit iets mogen zeggen, ditmaal dus op hun wenken bediend werden. Waar Haverkort de thuisclub in de prille beginfase geen strafschop toebedeeld kregen de in het wit spelende Dordtenaren er in de tiende minuut tot woede van de 2.000 Haagse toeschouwers wel één. Bas Lambooij kon de naar links uitgeweken Rui Monteiro niet beteugelen en werkte hem tegen de zompige bodem. Marco Boogers zocht de witte stip op en vonniste onberispelijk. Het betekende de gelijkmaker, want zes minuten eerder had Marco de Graaf de score al geopend. Boogers inmiddels al goed voor tien competitiegoals, was ook goed voor de tweede Dordtse goal. De aanvalsleider, met het stijgen der jaren steeds slimmer wordend en zijn momenten eruit pikkend, realiseerde vijf minuten voor rust de 1-2 knap op eigen kracht. Na een fijne schijnbeweging, waar bijvoorbeeld Jan Paul Saeys royaal intuinde, verschalkte hij met een verdekt schot Patrick de Groot. In deel twee kreeg Dordrecht'90 steeds meer moeite om de inschuivende Raymond Atteveld in te tomen. Uiteraard rekende Dordrecht'90, dat vooralsnog uit de uitwedstrijden te weinig punten haalt om een vaste waarde bij de bovenste zes te worden, op de snelheid van Rui Monteiro, Jermaine Sandvliet, Glenn Summerville en Romeo Wouden. De counters smoorden echter voornamelijk in modder. De Dordtse verdedigers, die ditmaal stuk voor stuk fouten maakten, hadden te veel moeite zich in de zuigende modder staande te houden tegen hun steeds fanatieker aandringende opponenten. Rustig uitverdedigen was dan ook slechts een zeldzaamheid, waardoor de het ook moeilijk hebbende middenvelders slechts zelden bereikt werden. In eerste aanleg poogden de middenvelders de bal laag te houden, maar het ronde voorwerp rolde slecht op het maar net bespeelbare veld. Door de lucht spelen was de enige oplossing, maar dat speltyperende nauwelijks, doordat de wind veelal met de hoge ballen aan de haal ging. Bovendien telde de Haagse defensie nogal wat lange mensen.