Deel 3:
DORDRECHT'90
List en intriges aan de Krommedijk

Gedesillusioneerd trok Kees den Braven zich in 1995 terug uit de voetballerij, na vijf zéér turbulente jaren als voorzitter van Dordrecht'90. De club die in de zomer van 2002 weer de naam FC Dordrecht aannam, was onder zijn leiding jarenlang een broeinest van ruzies en incidenten. En ook onder zijn opvolger Frans Derks regeerde de onrust. Kroniek van een sensationele voetbalsoap.

Het is benauwd in de persruimte van Feyenoord, want op het voorhoofd van Kees den Braven parelen de zweetdruppels. De preses van Dordrecht'90 zit op zaterdag 22 juni 1991 met SVV-voorzitter John van Dijk aan een lange tafel, voor een persconferentie die veel belangstelling trekt. De twee zakenvrienden kondigen een fusie aan tussen hun clubs, en verklaren dat ze met SVV/Dordrecht'90 aan de eredivisie gaan deelnemen. SVV heeft zich immers net in De Kuip gehandhaafd, na een 1-1 gelijkspel tegen NAC.

De overeenkomst is min of meer een vriendendienst van Den Braven. Mercedes-dealer Van Dijk mag van de KNVB niet (meer) op het Schiedamse sportpark Harga spelen, dreigt met SVV zijn licentie te verliezen en heeft fusies met Sparta en Feyenoord zien mislukken. Nu is zijn spelerskapitaal veiliggesteld, terwijl Den Braven plotseling voorzitter wordt van een eredivisieclub. Maar hij kijkt toch eens verbaasd naar vice voorzitter Van Dijk, als die opmerkt dat SVV-trainer Dick Advocaat de eindverantwoordelijkheid over de selectie krijgt, terwijl Dordrecht'90-coach Hans Verèl manager wordt.

Den Braven weet van niets, met de twee is op dat moment nog niet eens gesproken. Het vormt de start van een bizar seizoen. Kees den Braven is in een gigantisch wespennest gestapt. De ondernemer - directeur van lijmfabrikant Den Braven Sealants in Oosterhout - heeft een succesvol debuutjaar met Dordrecht'90 achter de rug, en denkt nog positief. 'Ik zie er met plezier naar uit dat er in Dordrecht weer op het hoogste niveau wordt gevoetbald', meldt hij in VI.

Maar voor de ruim vijftig (!) voetballers die opeens één selectie moeten vormen, is de fusie heel wat minder plezierig. Verél is de hele zomer bezig om voor overbodige spelers onderdak te vinden. Maar wie is er eigenlijk gelukkig door de fusie? Verèl - vóór de zomer nog hoofdtrainer aan de Krommedijk - is min of meer weggepromoveerd tot manager en werkt met frisse tegenzin. De Dordtse spelers voelen zich ongemakkelijk door de Schiedamse overheersing, terwijl de SVV-jongens nog steeds zwaar teleurgesteld zijn over het mislukte samengaan met Feyenoord.

Daarbij merken Dick Advocaat en Kees den Braven al snel dat ze absoluut niet met elkaar kunnen opschieten, en dat leidt nog vóór de eerste competitiewedstrijd tot een hoogoplopende ruzie tussen de twee. Met het ontslag van de latere bondscoach als gevolg.

De bizarre voorvallen rijgen zich aaneen. De nieuwe trainer is Hans Verèl, maar die wordt door de overwegend Schiedamse spelersgroep op meedogenloze wijze gesaboteerd. De oefenmeester is vaak de wanhoop nabij, tot hij op 2 maart 1992 vertrekt.Overigens op een moment dat ook voorzitter Kees den Braven een gigantische rel heeft ontketend. Het Brabants Dagblad publiceert enkele racistische uitlatingen, want Den Braven zou in het gehoor van journalist Henk Mees hebben verklaard dat er 'veel te veel zwarte jongens bij zijn club rondlopen' en dat die groep bestaat uit 'gespuis en bajesklanten'. Den Braven haalt er zelfs het NOS journaal mee, al is de waarheid volgens hem genuanceerder. Maar over het sportieve aspect praat niemand meer.

Verèls opvolger Han Berger eindigt op de vijftiende plaats, voor een spelersgroep met zóveel potentie een schande. Het talent van Dean Gorrè, Orlando Trustfull, Romano Sion, Romeo Wouden en Errol Refos is immers overduidelijk.

Pas begin 1994 zal Den Braven in VI willen terugkijken. 'We hadden een spelersgroep... Hoe die ooit bij elkaar is gekregen begrijp ik ook niet. Het was ongelooflijk. Hans (Verèl, red.) kreeg op geen enkele manier invloed op die gasten. Als ik had willen ingrijpen, moest ik er op dat moment tien op straat gooien. Dan ben je je elftal en je geld kwijt. Je staat met je rug tegen de muur. Achteraf moet ik zeggen: die fusie is de grootste fout die ik in mijn Dordrecht-periode heb gemaakt. Alle ellende begon met die labiele spelersgroep uit Schiedam.'

Op dat moment speelt zijn club weer in de eerste divisie, na de degradatie in 1993. Het voorvoegsel SVV is na het vertrek van John van Dijk in september 1992 geschrapt, en Den Braven is persoonlijk beschadigd geraakt door alle affaires. Dordrecht'90 is weer terug bij af. Maar de relatieve rust die er op dat moment in de club heerst, werkt heilzaam op de prestaties.

Trainer Nico van Zoghel wordt in mei 1994 kampioen met een spelersgroep waaruit de ‘rotte appels’ zijn verdwenen. Het laatste jaar van Kees den Braven als voorzitter is echter een sof. De club schrijft zelfs historie, door in de eerste 25 competitieduels geen enkele overwinning te boeken. Pas na het ontslag van Nico van Zoghel, begin maart 1995, behaalt Dordrecht'90 de eerste zege. Dat gebeurt onder zijn opvolger Jan Versleijen. Hij is elf duels lang trainer in Dordrecht, en blijft in de laatste negen wedstrijden ongeslagen na vijf zeges en vier gelijke spelen.

Maar de achttiende plaats ontwijken de Dordtenaren niet, waarna Kees den Braven tot zijn grote opluchting heeft voldaan aan zijn beloofde termijn van vijf jaar. Hij loodst zijn vriend- en oud-scheidsrechter Frans Derks als opvolger binnen.In het nieuwe bestuur neemt Wim den Braven - de zoon van - de portefeuille technisch zaken voor zijn rekening.

Frans Derks heeft de moeilijke taak de club weer in rustig vaarwater te krijgen, maar de flamboyante voorzitter heeft net als Den Braven het hart op de tong. 'Wij moeten gewoon kampioen worden', stelt de preses daarom met een stalen gezicht bij de start van het seizoen 1995/96. De eerste tegenvaller dient zich in oktober 1995 aan, als de nieuwe trainer Lex Schoenmaker naar Al Hilal in Saudi-Arabië vertrekt, als assistent van Willem van Hanegem. En pas in het late voorjaar van 1996 begint het elftal onder de interim-trainers Hans Eijkenbroek en Cees van den Bosch te draaien.

Van 1996 tot 1998 zit Dordrecht'90 in een opbouwfase. Als jonge trainer staat Robert Verbeek voor de groep, maar die moet werken met bescheiden middelen. Nieuwe veiligheidseisen van de KNVB dwingen de club ertoe het stadion drastisch te vernieuwen, en alle beschikbare financiën komen daarom ten goede aan de accommodatie.

Dat zorgt in mei 1997 prompt voor de zoveelste rel. Wim den Braven, Wim de Jong en Geert Jansen stappen op als bestuurslid, omdat zij het geld voor de verbouwing op een andere manier willen regelen dan Frans Derks en secretaris Bert Zwanenburg. De zeventiende plaats in mei 1998 is de logische prijs die de club betaalt.

Eerst de jeugdopleiding opbouwen, dan het stadion, en dáárna pas presteren, is de bedoeling. Op 25 september 1998 kan Dordrecht'90 echter de moeilijkste jaren afsluiten, als de opening van het nieuwe GN Bouw Stadion op het programma staat. Na een valse start lukt dat prompt, Dordrecht'90 wordt veertiende. De club wint zelfs de vierde periode, ondanks de tussentijdse verkoop van topscorer Rick Hoogendorp aan RKC Waalwijk.

In Dordrecht lijkt vanaf de zomer van 1999 iets moois te groeien, want met een goede mix van talent en routine bivakkeert de club voor de verandering in het ‘linkerrijtje’. Dordtenaar Marco Boogers is bovendien aangesteld als speler/manager, een unieke constructie die flink wat voetbalkennis aan het bestuur toevoegt. Maar een seizoen later kan Harry van den Ham - oud-spits van DS'79 - het succes niet uitbouwen.

In het seizoen 2000/2001 trekt Frans Derks nog de meeste aandacht naar zich toe. Tijdens een persconferentie komt hij in aanvaring met de spelersgroep en technisch manager Marco Boogers. Het gaat om de contractverlenging van trainer Harry van den Ham, maar de voorzitter en de spelers hebben zo hun eigen uitleg als het gaat om de vraag wat aan de contractverlenging is voorafgegaan. Een jaar later eindigen de Dordtenaren als tiende, en valt het besluit om de naam weer te veranderen in FC Dordrecht. Zoals de club in 1972 ooit was begonnen.

Kerkhof voor trainers.
Tussen 1990 en 2002 had Dordrecht'90 liefst negen verschillende trainers, die al dan niet voor een interim-periode de ambities van de Dordtse club moest verwezenlijken. Dick Advocaat was het kortst in dienst; hij wist het amper twee maanden uit te houden aan de Krommedijk.

« Terug naar Historie